ცეცხლისფერი

შემოდგომით ხეებზე ფოთლებს რა ემართებათ ხომ გახსოვთ? ზოგიერთი მათგანი ცეცხლის ფერნი ხდებიან, აი ზუსტად ასეთი ფერის, ცეცხლის ალის ფერი თმა ქონდა, ოღონდ ეხლა კი არა, მაშინ დაახლოებით 20, შეიძლება 30 წლის წინათაც.მაშინ რაღაცნაირი სხვანაირი დრო იყო, არა დრო კი არა ადამიანები.. დრო ყოველთვის ერთია, მაგრამ რატომღაც ასე ვეძახით - სხვანაირი დროვო.. მაშინ გამოყვანილი, მუხლის ქვემოთ სიგრძის, დიდბალთიანი ქამრებით და გულისპირთან ოდნავ შეხსნილი კაბები იყო მოდაში, მინდვრის ყვავილებით და ბაღის ვარდებით მოხატული.. თმები უკან კეფაზე ქონდათ დამაგრებული და სახეს მუდამ მომღიმარი ბაგე უმშვენებდათ.. ცეცხლისფერი თმა ქონდა და ისიც როგორც ყველა სხვა თმას უკან ბულულად იკრავდა. ადამიანის ცხოვრებაში გახაფხულს ზაფხული ცვლის, ზაფხულს შემოდგომა, შემოდგომას ზამთარი, ხოდა მისი თმაც ჩალისფერიდან ჯერ ალისფერი გახდა მერე კი თეთრი, თოვლივით თეთრი. ასე მოადგა სიბერე.. ამ ქვეყნიდან იმ ქვეყანაში სულ რაღაც ერთი ბიჯიღა დარჩენოდა, ეს ნაბიჯიც მშვიდად გადადგა, თან მხოლოდ ვარდებიანი, წელში გამოყვანილი კაბა, კბილ მოტეხილი, პატარა მწვანე სავარცხელი, ვერცხლისფერი სარკე და საყვარელი წიგნი, უცნობი ავტორის “ფიქრის გორა” წაიღო. Kკიდევ დაბალქუსლანი, შელახული შავი ფეხსაცმელი და შავი გიშრის ბეჭედი. Dდიდი პატივი სცეს: _ საფლავის ქვა გაუკეთეს, ისეთი რომ სალაპარაკო არ გამხდარიყო-ქვაც არ გაიმეტესო.. დიდი შავი ზემოთ წაჭრილ ქვაზე ფერადი ფოტო იყო გამოსახული, ფოტო 20 წლის წინ ქონდა გადაღებული და მოცეცხლისფრო-მოსისხლისფრო თმა ამშვენებდა. იქ როგორც ელოდა ამ რამდენიმე წლის წინ გარდაცვლილი მამიდაშვილი შეეგება, ცრემლი დაღვარეს, გადაეხვივნენ, მოიკითხეს, ამქვეყნის და იმქვეყნის ამბები უამბეს ერთმანეთს. Mმერე ცხოვრება იქაც ჩვეულებრივად გაგრძელდა, განსხვავება ის იყო რომ მიწადაც ღრუბელი ქონდა და ცადაც.
ამ ყოფასაც მალე შეეჩვია, თეთრი წელამდე თმით, კოჭებამდე თეთრი პერანგით თითქმის ყოველდღე უწევდა შეგებება ამ ქვეყნიდან გამგზავრებულ დაბნეული სულებთან, მათ აბინავებდა, ამ ქვეყნის ამბებს ისმენდა, თავისას უამბობდა, ამშვიდებდა და მერე ისევ თავიდან იწყებოდა ყველაფერი.. დროც ასე თუ ისე მალე გადიოდა.. საკუთარ ნათესავებს, მეგობრებს, შვილებს მარადიული სამყოფელის პოვნაში ეხმარებოდა, ამშვიდებდა მშფოთვარე სულებს.. ზოგჯერ ისეც ხდებოდა რომ საერთოდ უცნობ სულებსაც უწევდა მეგზურობას იქაურ სამფლობელოში.. ასეთ სულებს იმ ქვეყნად არავინ არ ელოდა და პატრონობას უწევდა.. საკუთარი ოჯახ-ჯალაბობა, ნათესავობა, მეგობარ-ნაცნობობა რომ დააბინავა, უსაქმოდ დარჩა, თავს თოვლივით თეთრი შალების ქსოვით ირთობდა. Nნელნელა სევდა ერეოდა, ვერ ხვდებოდა რომ ეს ქვეყანა მონატრებოდა, ფეხQქვეშ მიწის შეგრძნების დაოუკებელი სურვილი გასჩენოდა.…
… * * * ღრუბლები როცა თოვლივით თეთრად მოჩანდნენ და მთელ ცაზე გაწოლილიყვნენ - შემოდგომა იდგა, ხეები შიშვლდებოდნენ, Fფოთლები მიწას ადნებოდნენ და ამ ქვეყანას კიდევ ერთი გოგონა ევლინებოდა.. გოგონა ისეთი ლამაზი, ისეთი სისხლისფერი თმით დაიბადა, ყველას უკვირდა..შემოდგომით ხეებზე ფოთლებს რა ემართებათ ხომ გახსოვთ? ზოგიერთი მათგანი რატომღაც ცეცხლის ფერნი ხდებიან, აი ზუსტად ასეთი ფერის, ცეცხლის ალის ფერი თმა ქონია, ღრუბლებიდან კი ისეთი ნათელი ჩამოდიოდა, მათი სითეთრე და სისპეტაკე თვალს ჭრიდა კაცს.