მე შენთან ვიყავი გუშინ...

\"წუხელ მე შენთან ვიყავი, მაგრამ

შენ არ დამხვდი სახლში,

და შენი სახლიც არსად იყო სადმე ქალაქში

და ის ქალაქიც არსად იყო დედამიწაზე\"

/ბ. ხარანაული/
_ მე შენთან ვიყავი გუშინ... მთელი ქვეყანა მოვიარე, რომ როგორმე მეპოვნა შენი სახე და თბილი ხელები...

_ მე შენთან ვიყავი გუშინ... მთელი ქვეყანა შევაჯერე რომ ჩამეხედა შენს მზიან თვალებში და და იქ ჩემი თავი მეპოვნა...

_ მე შენთან ვიყავი გუშინ... ჯერ ფეხით ვიარე, შემდეგ ნაცრისფერი, თეთრლაქებიანი, უნალო და უუნაგირო ბედაური დამეხმარა ჩემი ოცნების პოვნაში... ძალიან ვჩქარობდი, ძალიან მინდოდა კიდევ ერთხელ ჩამხუტებოდი, კიდევ ერთხელ შეერთებულიყო ჩვენი სხეულები... სურვილით ვიწვოდი რომ ჩემს და შენს გულსაც ერთ რიტმში ეძგერათ, ერთმანეთის სიახლოვე შეეგრძნოთ...

_ მე შენთან ვიყავი გუშინ... ჯერ გამომშრალი, დამსკდარი, კუბიკებათ ქცეული მიწა გადავლახე, მერე მთები, კლდეები შემხვდა, შემდეგ კი ღრუბლების მოთეთრო, მოცისფრო, მონაცისფრო მანტიაში გავეხვიე... ღრუბლების მანტიაც რომ გავიხადე წინ მოლურჯო მოშავო უსასრულობა მელოდა... დავიბენი.. მე ხომ შენთან ძალიან მეჩქარებოდა..

_ მე შენთან ვიყავი გუშინ... როგორც იქნა უსასრულობაც დამთავრდა... სულ უფრო და უფრო ახლოვდებოდი, სულ უფრო და უფრო ახლოს ჩამესმოდა შენი სათუთი გულის ძგერა... სულ ახლოს მჭრიდა თვალს შენი ლამაზი სახის ნათება...

_ მე შენთან ვიყავი გუშინ... საშინლად ვჩქარობდი, მინდოდა მომესწრო, მინდოდა სახლში დამხვედროდი, მინდოდა როგორც ყოველთვის თბილი ჩაით და კომშის მურაბით გამმასპინძლებოდი... მერე ჩვეულებისამებრ გვირილების ყანაში წავსულიყავით... მე გვირილების გბირგვინს დაგიწნავდი... გამიჭირდებოდა დაწვნა რადგან უხეში ღერები ექნებოდათ, ისე დავწნავდი რომ შენი სპეტაკი შუბლი არ დაეკაწრათ...

_ მე შენთან ვიყავი გუშინ... მოვდიოდო და ჩვენი შეხვედრის წუთებზე ვოცნებობდი..._ მე შენთან ვიყავი გუშინ... მაგარმ შენ არ დამხვდი სახლში... შენ არც სოფელში იყავი... არც ქალაქში... არც ქვეყანაში.. არც ზღვაში და არც ოკეანეში ჩანდი... შენ არც დედამიწაზე იყავი..ცას ავხედე, იქნებ იქ მაინც დამხვედროდი... იქნებ ცის სიცისფრიდან შემოგენათებინა შენი მშვენიერი თვალები...მაგრამ შენ არც იქ იყავი...დამაგვიანდა...შენი ეზო ისევ მომწვანო იყო... ჩვენი ბაბუაწვერებიც ისევ აქ იყვნენ... გახსოვს სულს რომ ვუბერავდით, ვუყვარვარ... არ ვუყვარვარ...შენ ყველაფერს აკლდი, ძირს დაგდებული ნამცეცა კენჭიც კი განიცდიდა უშენობას...შენ სამყაროს აკლდი...შენ მე მაკლდი...როგორ ვჩქარობდი შენს ჩახუტებას, როგორ მინდოდა კიდევ ერთხელ შევხებოდი შენს თლილ თითებს..როგორ მინდოდა კიდევ ერთხელ მეთქვა შენთვის: მე შენით შევიგრძნობ სამყაროს...როგორ ვჩქარობდი...

_ მე შენთან ვიყავი გუშინ, შენ რომ არ დამხვდი, არც სახლში, არც სოფელში, არც ქალაქში, არც ქვეყანაში, არც ზღვაში, არც დედამიწაზე, ცაში რომ ავიხედე და იქაც ვერ გიპოვნე, საშინელი კაეშანი რომ დაეუფლა მთელს ჩემს შენთან ჩასახუტებლად გამზადებულ სხეულს, უკვე მუქმა, ნაცრისფერმა, სქელმა, ბლანტმა ბინდმა რომ დაფარა ყველაფერი, ჩვენი საყვარელი უკანასკნელი ბაბუაწვერაც რომ მიეფარა თვალს, მუხლები რომ ვეღარ დავიმორჩილე, სწორედ ამ დროს საიდანღაც შენი თავბრუდამხვევი, სანატრელი და სასურველი სურნელი ვიგრძენი და ამ საოცარმა შენმა სურნელმა მთელი ჩემი აცახცახებული სხეულიც უკან გაიყოლა...

_მე შენთან ვიყავი გუშინ, უშენობისგან დაბინდული და გრძნობა დაკარგული, საიდანღაც მოსულ შენს ოცნებისფერ სურნელს რომ გავყევი, თეთრ ძალიან აყვავებულ ხესთან ავღმოჩნდი... შენი სურნელი უფრო მძაფრად შევიგრძენი და მივხვდი იგი ხისგან მოდიოდა... შენმა სურნელმა მთელი ძალით მიმიზედა, თითქოს მივხვდი რომ შენ Gგიპოვე... შენი სურნელი მაინც. აღარსად წასვლა მინდოდა, სამუდამოდ აქ ყოფნის დაოუკებელი სურვილი გამიჩნდა.. სამუდამოდ შენი სურნელის სუნთქვის გაშმაგებული წყურვილი...მე შენთან, შენს სურნელთან დავრჩი... -

_გუშინ შენთან რომ ვიყავი, შენ სახლში არ დამხვდი...

დამაგვიანდა

* * * * *

_ გუშინ შენ გელოდი ჩემო სანუკვარო... შენ არ ჩანდი, ძალიან იგვიანებდი... მე შენი სიახლოვე მწყუროდა, შენი ღიმილი ჩემო სანატრელო...

_ გუშინ შენ გელოდი, შენ იგვიანებდი... ვიჯექი და ვოცნებობდი რომ შემხვდებოდი როგორ ჩამიკრავდნენ შენი ძლიერი ხელები, ჩემი აძგერებული გული როგორ იგრძნობდა შენს აძგერებულ გულისცემას, მერე როგორ შეერწყმებოდნენ და ერთი ძალიან დიდი გული გახდებოდა..

._ გუშინ შენ გელოდი ჩემო ყველავ... შენი საყვარელი კომშის მურაბა ლამბაქზე გელოდებოდა..

_ გუშინ შენ გელოდი და ოცნებით უკვე ჩვენს გვირილების ყანაში ვიყავი..._გუშინ შენ გელოდი, ვცახცახებდი, ვკანკალებდი, სული მეკვროდი შენი ნახვის სურვილით...

_ გუშინ შენ რომ გელოდი, ძილის ანგელოზი მეწვია სტუმრად და მთხოვა სულ ცოტახნით მიმელულა თვალები, სტუმარს უარს ხომ ვერ ვეტყოდი ჩემო სანატრელო და მეც შენს ლოდინად ქცეულმა ცოტახნით მივიძინე...

_ გუშინ შენ რომ გელოდი და მიძინებულს გამომეღვიძა, შენ ისევ არ ჩანდი... მე ისევ ეზოში ვიდექი და თავს უცნაურად ვგრძნობდიმერე შენც მოხვედი... მოხვედი ჩემი მონატრება, ჩემი მოლოდინი, ჩემი ოცნება...

_გუშინ შენ რომ გელოდი და რომ დაგაგვიანდა, მინდოდა სიგიჟემდე ჩაგხუტებოდი... ხოდა დაგინახე თუ არა შენსკენ გამოქცევა დავაპირე, მაგრამ ვერ შევძელი, ერთ ადგილას გავიყინე..ყვირილი მინდოდა, მინდოდა მეღრიალა აქ ვარ ჩემო სიცოცხლევ, მაგრამ ხმის მაგივრად შრიალის მსგავსი ბგერები ამოვიდა ჩემს გამომშრალი ყელიდან... შენც რატომღაც ვერ მცნობდი... დავინახე შენს ციმციმა თვალებში სიხარულის ნაპერწკალი ჩამქრალიყო...სადაც არის მუხლები მოგეკვეთებოდა... მე, ამას ვეღარ გავუძელი და ამოვიოხრე და ჩემს ოხვრას მთელი ჩემი შენდამი მონატრება, შენდამი ჩახუტების სურვილი ამოვაყოლე...შენი სევდიანი თვალების დაკოცვნა მომინდა საშინლად მაგრამ არ შემეძლო...

_ გუშინ შენ გელოდი, მერე გვიან, მაგრამ მაინც რომ მოხვედი, შენი საყვარელი კომშის მურაბა ლამბაქზე გადმოვიღე და ჩემს მოქარგულ, ქათქათა სუფრა გადაფარებულ პატარა მაგიდაზე დავდგი...ჩაიც უკვე დაგისხი ჩემო ოცნებავ, თუმცა გაცივდა, შენ ხომ იგვიანებდი.. მერე გვიან მაგრამ მაინც მოხვედი.. ვერ მიცანი... თუმცა ჩემმა სურნელმა, ჩემმა ამოოხვრას ამოყოლილმა მონატრებამ მაინც მოგიყვანა ჩემთან და ჩამეხუტე... ჩამეხუტე და ჩემთვის კარგად ნაცნობი გულისცემა შემომესმა... ერთი, ორი, სამი... ერთი, ორი, სამი... მერე ერთი, ორი... ერთი, ორი... მერე ერთი, ერთი... სულ გაჩუმდა შენი სანატრელი გული...მე ბედნიერებისგან ვყვაოდი... ჩვენ ჩახუტებულები ვიყავით... ერთმანეთში შეზრდილები... შენ ჩემში იყავი უკვე... ჩვენი ოცნებები ახდა ჩემო სანუკვარო..

_გუშინ შენ გელოდი...

მერე დამეძინა... შენ დაგაგვიანდა....

მაგრამ მაინც ჩაგეხუტე

შენ ჩემი გახდი სამარადისოდ,

კი შენი სამუდამოდ...

გუშინ მე მთელი დღე გელოდი...

შენ დაგაგვიანდა...

* * *

იქ ერთი ხე დგას, მაღალი, თეთრი, ყვავილებიანი...ამ ხეზე სუროა ასული, ხეს შეწებებული, ხეში ჩამკვდარი... ხესთან ჩახუტებული...იქვე ნანგრევები და მომწვანო ბაღია, ბაღში უამრავი ბაბუაწვერაა...

მოვა...

არ მოვა...

მოშორებით ხესავით თეთრი გვირილების ყანა მოჩანს.