სოფიო ერქვა, დედამ დაარქვა თავის ყოფილი პატრონის, ერთი მოხუცი ქალის პატივსაცემად, სწორედ მისი სიკვდილის შემდეგ აღმოჩნდა ქუჩაში სოფიოს დედა, თორემ სახლიც ჰქონია და საკუთარი საჭმელის ჯამიც. სოფიო რომ ამ ამბავს ისმენდა, თვალები აუბრწყინდებოდა და ოცნებებში საკუთარი დედის ადგილას წარმოიდგენდა ხოლმე თავს: აი სოფიოს სახლი აქვს, ეფერებიან, უყვართ, ქვის სროლას ვერავინ ვეღარ უბედავს, ამაყად დაჰყვება გვერდით საკუთარ პატრონს და მზად არის მის გამო მთელ სამყაროს დაუპირისპირდეს.…დიდი მეოცნებე იყო სოფიო.. კუპრივით შავი, პრიალა, გრძელი ბეწვი ქონდა, თვალები დიდი, დიდი ნაღვლიანი, თაფლისფერი, მუდამ ცრემლიანი და მუდამ მბრწყინავი..სოფიო სხვა და-ძმასთან ერთად დიდი ქალაქში, ასევე დიდი ქუჩის, პატარა შესახვევში ერთ ვიწრო, მიყრუებულ ადგილას მუყაოს ყუთში დაიბადა და აქვე ცხოვრობდა, დედასთან და ორ და ძმასთან ერთად.. დედა მთელი დღე საშოვარზე იყო გასული, სოფიო კი იჯდა და ოცნებობდა.. მამას არ იცნობდნენ და არც დედა საუბრობდა მასზე არასდროს.სანამ სოფიო მოიზრდებოდა ყუთში ხტუნაობას და და-ძმებისთვის ზღაპრების მოყოლას არაფერი ერჩია, რომ მოიზარდა მიხვდა რომ სამყარო მარტო ამ მუყაოს ყუთში ვერ ჩაეტეოდა, მიხვდა და უფრო ნაღვლიანი გაუხდა მზერა..ღამით როცა ყველას ადამიანს და ძაღლსაც ტკბილი ძილით ეძინათ, სოფიო ყუთიდან გამოდიოდა, მთვარეს შესცქეროდა და ისევ ოცნებებით ტკბებოდა.. სოფიო ძალიან ლამაზი იყო, უბნის მაწანწალა მამრი ძაღლები მისთვის კარგავდნენ ჭკუას, თუმცა სოფიო ამაყი იყო და არავის არ იკარებდა. სოფიო ჩვეულებრივი მაწანწალა ძაღლი არ იყო, ის სოფიო იყო, მეოცნებე სოფიო. და მისი ოცნებები ყოველთვის ერთი მიმართულებით მიქროდა, ლამაზი შავი, მაწანწალა ძაღლი თეთრ უფლისწულს ელოდებოდა, რომელსაც სოფიოს სილამაზე ისე მოაჯადოვებდა რომ სახლსაც აჩუქებდა და დედოფალივითაც აცხოვრებდა, საკუთარი ოქროს ჯამიც ექნებოდა, ბუმბულის ნაზი ბალიშიც და ბრილიანტებით მოოჭვილი საყელურიც..
* * *ერთხელაც სოფიოს დედა საშოვარზე წავიდა და აღარ დაბრუნებულა, არც მეორე დღეს გამოჩენილა, არც მესამე დღეს, არც იმ კვირას და არც იმ თვეს.… სოფიოს არ უნდოდა ცუდზე ეფიქრა და თავის თავი და და-ძმა დაარწმუნა:ნუ გეშინიათ, დედა ალბათ ყოფილი პატრონის, სოფიოს, შვილებმა იპოვეს და იმათ წაიყვანეს, სულ მალე ჩვენს წასაყვანად დაბრუნდება და ჩვენც მზად უნდა დავხვდეთ..სოფიო მიხვდა, რომ დადგა მუყაოს ყუთში დატეული სამყაროს მიტოვების დრო. საკუთარი პატარა და ძმა შიმშილით რომ არ დახოცილიყვნენ, არსებობისთვის ბრძოლა უნდა დაეწყო. დედისგან იცოდა რომ ქუჩის ბოლოს, მეორე მხარეს ადამიანების სასადილო იყო, ხოდა იქ ზოგიერთი გულმოწყალე გადმოუგდებდა ხოლმე მშიერ ძაღლებს ცოტა ნარჩენებს..
* * *სოფიო თან კაფისკენ მიდიოდა, თან ოცნებობდა: “ რომ დამინახავენ ჩემი სილამაზით მოიხიბლებიან, ჯერ კარგად დამაპურებენ, ალბათ ერთი ნაჭერი ნამცხვარიც შემხვდება, ცოტას ჩემს და ძმასაც შევუნახავ, შემდეგ სახლში წამიყვანენ, შამპუნით მაბანავებენ, სუნამოს მომაპკურებენ, ჩემს ისედაც ლამაზ ბეწვს როგორ მოუხდება დავარცხნა, ალბათ სულ ათასფერად აბრჭყვიალდება, მერე ჩემს დაძმასაც ჩემთან წავიყვან, და იქნებ დედაც ვიპოვო..”სულელი ძაღლი, საიდან მოეთრა, ესღა გვაკლდა!ოცნებებიდან ღრიალმა გამოაფხიზლა, გვერდით გახტა თორემ ნასროლი რაღაც ხის ნაჭერი არ ასცდებოდა, გული ამოვარდნაზე ქონდა, გულ ამომჯდარი და შეშინებული უკან მოუხედავად გარბოდა თან იმ კაცის წყევლა კრულვა მიჰყვებოდა. _ აქ აღარ დაგინახო თორე, ვეღარ გადამირჩები მიგაძაღლებ და კიდევ ერთი მაწანწალისგან დავისვენებთ!ეხლა კი მიხვდა რატომ მოდიოდა დედა ხშირად იარებიანი, თვალ დასისხლიანებული და საშინლად სედიანი.. გულმა ისიც უგრძნო რატომ აღარ დაუბრუნდათ საშოვარზე წასული დედიკო.. თუმცა ამაზე ფიქრს მაინც თავი აარიდაა.სიკვდილი ერჩია სოფიოს ასეთ დამცირებას.. სიმწრისაგან ცრემლად იღვრებოდა და თვითონაც არ იცოდა სად მიდიოდა..
* * *ის, ის იყო ცოტა ხნით ჩამოჯდა, რომ როგორმე სული მოეთქვა, მის წინ უზარმაზარი ხორბლისფერი, წარმოსადეგი, ჯიშიანი ძაღლი აისვეტა..სოფიოს თვალები გაუბრწყინდა: აი, ის ვისაც ელოდა, მისი ოცნებების მუდმივი გმირი, მისი უფლისწული..სოფიოს მაშინვე დაავიწყდა წყენა და ბრაზი, თათით შუბლზე ჩამოშლილი ბეწვი გაისწორა და კეკლუცად აუარ-ჩაუარა... დიდმა ხორბლისფერმა ჯიშიანმა ძაღლმაც Yყურადღებით აათვალიერ_ჩაათვალიერა და კეთილგანწყობის ნიშნად შეჰყეფა.. სოფიო ბედნიერების მწვერვალზე იყო, როგორც იქნა ოცნებები აუხდა.. დიდი ხორბლისფერი, ჯიშიანი ძაღლი ძალიან ყურადღებიანი, და ზრდილობიანი აღმოჩნდა. ის და სოფიო მთელი Dდღე ერთად დადიოდნენ, მთელი ქალაქი მოიარეს, საკვებსაც ერთად შოულობდნენ, საღამოთი კი სოფიოს და ძმებს აპურებდნენ. ღამით დიდი ხორბლისფერი, ჯიშიანი ძაღლი სოფიოსთან რჩებოდა, რადგან როგორც აღმოჩნდა მას გასათევი არსად ქონდა, პატრონს დაჰკარგვოდა..სოფიოს ისე შეუყვარდა დიდი ხორბლისფერი ძაღლი, რომ იმასაც ვერ ამჩნევდა, ხანდახან როგორ ამპარტავნობდა უბნის მაწანწალებთან თავის დიდებული წარმოშობით, და არც იმას უცნაური ნაპერწკალი რომ გაჰკრავდა ხოლმე, მის ისეთ კუპრივით შავ თვალებში, გუგებიც კი რომ არ ეტყობოდა.. სოფიოს მთელი არსებით უყვარდა დიდი ხორბლისფერი, ჯიშიანი ძაღლი, ხოლო მას სოფიო უყვარდა?...
* * *
შეუძლიათ ძაღლებს სიყვარული? სოფიო ხომ სხვა იყო, სულ სხვა... სოფიო მეოცნებე, ლამაზი, თაფლისფერ თვალება ძაღლი იყო.. ასეთი გამონაკლისები ძალიან იშვიათად, მაგრამ მაინც თქვენ წარმოიდგინეთ ძაღლებშიც იბადებიან, სოფიო ძაღლი იყო რომელსაც ოცნება და სიყვარული მთელი გულით შეეძლო..ხმელეთზე კი არა ცაში დაფრინავდა სოფიო როცა დიდი ხორბლისფერ, ჯიშიან ძაღლთან ერთად ქალაქის ქუჩებში დასეირნობდა, როცა უზარმაზარ ფანტანის წვეთებით სველდებოდნენ, როცა სადმე ბაღის ხასხასა მდელოზე კოტრიალობდნენ.. ერთხელ როცა სოფიო და ჯიშიანი ძაღლი სირბილისგან დაღლილ-დაქანცულები ისვენებდნენ, და სოფიო თავის მომავალზე ოცნებებს გაერთო, რომელიც უკვე დიდი ხორბლისფერი, ჯიშიანი ძაღლის გარეშე ვეღარ წარმოედგინა….. თავს ადამიანების ჯგუფი წამოადგათ, რომელსაც ხნიერი, ერთი ხმელი ქალი მეთაურობდა.. სოფიომ დიდი ხორბლისფერი, ჯიშიანი ძაღლის თვალები პირველად დაინახა სიყვარულით გაბრწყინებული. პირველად დაინახა მისი ღამესავით შავი თვალები გაფერკმთალებული ხნიერი ქალის დანახვაზე. _ ჩემო საყვარელო, რამდენი გეძებე, ჩემო ტკბილო, მოდი ჩაეხუტე შენს ქალბატონს, მოდი ჩემო ცეზარ..D დიდ, ხორბლისფერ ჯიშიან ძაღლს ცეზარი რქმევია.. ამის გაფიქრება მოასწრო სოფიომ როდესაც მისმა თაფლისფერმა თვალებმა დაინახეს როგორ წამოხტა ცეზარი, როგორ გაიქცა ქალისკენ და როგორ დაულოკა მთელი სახე.._ რა გინდოდა ჩემო ძვირფასო ამ უჯიშო მაწანწალასთან, წამოდი სახლში ნუგბარებით სავესე კალათი გელოდება, შენი მეგობარი პუდელი კარლაც ჩვენთანაა.. წამოდი..სოფიო მიშტერებოდა.. ცეზარი გაჰყვა პატრონს, უკან არც მოუხედავს.. თუმცა მოიხედა როგორ არა, მაგრამ ჯობდა არც მოეხედა, ისეთი ზიზღი ამოიკითხა სოფიომ მის თვალებში..მაინც გაეკიდა... მერე იმხელა ქვა ესროლეს და ისეთი ქოქოლა მიაყოლეს გახსენებაზეც კი გული საგულიდან უვარდებოდა..
* * *ქალაქში ერთი კაფეა, რომლის წინაც მთელი ქალაქის მაწანწალები იკრიფებიან, მათ შორის ერთი დიდი შავი ძაღლი გამოირჩევა, პირველ ლუკმას ყველა იმას უთმობს, იციან რომ სამი ლეკვი ელოდება შინ.. ხან ქვა მოხვდება შავ ძაღლს, ხან შეშის ნაჭერი, მაგრამ ძაღლისთვის სულ ერთია..ჩვეულებრივ შავ ქუჩის ძაღლად ქცეულა სოფიო, არსებობისთვის ბრძოლას ისე გაუტაცია ოცნებები სულ დავიწყებია.. შესაძლოა მასში ის ძველი სოფიო მაშინ მოკვდა როცა ბაღში ქვა ესროლეს და ქოქოლაც მიაყოლეს, შეიძლება მაშინ როცა დიდ ხორბლისფერ, ჯიშიანი ძაღლის თვალებში ზიზღი ამოიკითხა..Uუბნის ჭოროკინა მაწანწალები დღემდე ჭორაობენ სოფიოს ხორბლისფერ, ჯიშიან ლეკვებზე.. ალბათ არც არავის გაუგია, არც არავინ შეშფოთებულა იმ ამბით რომ ერთი ქალაქის ერთი მაწანწალა, უჯიშო ძაღლის ოცნებები, იმედი და სყვარული დიდმა ხორბლისფერმა ჯიშიანმა ძაღლმა მოკლა..
* * *ერთხელაც სოფიოს დედა საშოვარზე წავიდა და აღარ დაბრუნებულა, არც მეორე დღეს გამოჩენილა, არც მესამე დღეს, არც იმ კვირას და არც იმ თვეს.… სოფიოს არ უნდოდა ცუდზე ეფიქრა და თავის თავი და და-ძმა დაარწმუნა:ნუ გეშინიათ, დედა ალბათ ყოფილი პატრონის, სოფიოს, შვილებმა იპოვეს და იმათ წაიყვანეს, სულ მალე ჩვენს წასაყვანად დაბრუნდება და ჩვენც მზად უნდა დავხვდეთ..სოფიო მიხვდა, რომ დადგა მუყაოს ყუთში დატეული სამყაროს მიტოვების დრო. საკუთარი პატარა და ძმა შიმშილით რომ არ დახოცილიყვნენ, არსებობისთვის ბრძოლა უნდა დაეწყო. დედისგან იცოდა რომ ქუჩის ბოლოს, მეორე მხარეს ადამიანების სასადილო იყო, ხოდა იქ ზოგიერთი გულმოწყალე გადმოუგდებდა ხოლმე მშიერ ძაღლებს ცოტა ნარჩენებს..
* * *სოფიო თან კაფისკენ მიდიოდა, თან ოცნებობდა: “ რომ დამინახავენ ჩემი სილამაზით მოიხიბლებიან, ჯერ კარგად დამაპურებენ, ალბათ ერთი ნაჭერი ნამცხვარიც შემხვდება, ცოტას ჩემს და ძმასაც შევუნახავ, შემდეგ სახლში წამიყვანენ, შამპუნით მაბანავებენ, სუნამოს მომაპკურებენ, ჩემს ისედაც ლამაზ ბეწვს როგორ მოუხდება დავარცხნა, ალბათ სულ ათასფერად აბრჭყვიალდება, მერე ჩემს დაძმასაც ჩემთან წავიყვან, და იქნებ დედაც ვიპოვო..”სულელი ძაღლი, საიდან მოეთრა, ესღა გვაკლდა!ოცნებებიდან ღრიალმა გამოაფხიზლა, გვერდით გახტა თორემ ნასროლი რაღაც ხის ნაჭერი არ ასცდებოდა, გული ამოვარდნაზე ქონდა, გულ ამომჯდარი და შეშინებული უკან მოუხედავად გარბოდა თან იმ კაცის წყევლა კრულვა მიჰყვებოდა. _ აქ აღარ დაგინახო თორე, ვეღარ გადამირჩები მიგაძაღლებ და კიდევ ერთი მაწანწალისგან დავისვენებთ!ეხლა კი მიხვდა რატომ მოდიოდა დედა ხშირად იარებიანი, თვალ დასისხლიანებული და საშინლად სედიანი.. გულმა ისიც უგრძნო რატომ აღარ დაუბრუნდათ საშოვარზე წასული დედიკო.. თუმცა ამაზე ფიქრს მაინც თავი აარიდაა.სიკვდილი ერჩია სოფიოს ასეთ დამცირებას.. სიმწრისაგან ცრემლად იღვრებოდა და თვითონაც არ იცოდა სად მიდიოდა..
* * *ის, ის იყო ცოტა ხნით ჩამოჯდა, რომ როგორმე სული მოეთქვა, მის წინ უზარმაზარი ხორბლისფერი, წარმოსადეგი, ჯიშიანი ძაღლი აისვეტა..სოფიოს თვალები გაუბრწყინდა: აი, ის ვისაც ელოდა, მისი ოცნებების მუდმივი გმირი, მისი უფლისწული..სოფიოს მაშინვე დაავიწყდა წყენა და ბრაზი, თათით შუბლზე ჩამოშლილი ბეწვი გაისწორა და კეკლუცად აუარ-ჩაუარა... დიდმა ხორბლისფერმა ჯიშიანმა ძაღლმაც Yყურადღებით აათვალიერ_ჩაათვალიერა და კეთილგანწყობის ნიშნად შეჰყეფა.. სოფიო ბედნიერების მწვერვალზე იყო, როგორც იქნა ოცნებები აუხდა.. დიდი ხორბლისფერი, ჯიშიანი ძაღლი ძალიან ყურადღებიანი, და ზრდილობიანი აღმოჩნდა. ის და სოფიო მთელი Dდღე ერთად დადიოდნენ, მთელი ქალაქი მოიარეს, საკვებსაც ერთად შოულობდნენ, საღამოთი კი სოფიოს და ძმებს აპურებდნენ. ღამით დიდი ხორბლისფერი, ჯიშიანი ძაღლი სოფიოსთან რჩებოდა, რადგან როგორც აღმოჩნდა მას გასათევი არსად ქონდა, პატრონს დაჰკარგვოდა..სოფიოს ისე შეუყვარდა დიდი ხორბლისფერი ძაღლი, რომ იმასაც ვერ ამჩნევდა, ხანდახან როგორ ამპარტავნობდა უბნის მაწანწალებთან თავის დიდებული წარმოშობით, და არც იმას უცნაური ნაპერწკალი რომ გაჰკრავდა ხოლმე, მის ისეთ კუპრივით შავ თვალებში, გუგებიც კი რომ არ ეტყობოდა.. სოფიოს მთელი არსებით უყვარდა დიდი ხორბლისფერი, ჯიშიანი ძაღლი, ხოლო მას სოფიო უყვარდა?...
* * *
შეუძლიათ ძაღლებს სიყვარული? სოფიო ხომ სხვა იყო, სულ სხვა... სოფიო მეოცნებე, ლამაზი, თაფლისფერ თვალება ძაღლი იყო.. ასეთი გამონაკლისები ძალიან იშვიათად, მაგრამ მაინც თქვენ წარმოიდგინეთ ძაღლებშიც იბადებიან, სოფიო ძაღლი იყო რომელსაც ოცნება და სიყვარული მთელი გულით შეეძლო..ხმელეთზე კი არა ცაში დაფრინავდა სოფიო როცა დიდი ხორბლისფერ, ჯიშიან ძაღლთან ერთად ქალაქის ქუჩებში დასეირნობდა, როცა უზარმაზარ ფანტანის წვეთებით სველდებოდნენ, როცა სადმე ბაღის ხასხასა მდელოზე კოტრიალობდნენ.. ერთხელ როცა სოფიო და ჯიშიანი ძაღლი სირბილისგან დაღლილ-დაქანცულები ისვენებდნენ, და სოფიო თავის მომავალზე ოცნებებს გაერთო, რომელიც უკვე დიდი ხორბლისფერი, ჯიშიანი ძაღლის გარეშე ვეღარ წარმოედგინა….. თავს ადამიანების ჯგუფი წამოადგათ, რომელსაც ხნიერი, ერთი ხმელი ქალი მეთაურობდა.. სოფიომ დიდი ხორბლისფერი, ჯიშიანი ძაღლის თვალები პირველად დაინახა სიყვარულით გაბრწყინებული. პირველად დაინახა მისი ღამესავით შავი თვალები გაფერკმთალებული ხნიერი ქალის დანახვაზე. _ ჩემო საყვარელო, რამდენი გეძებე, ჩემო ტკბილო, მოდი ჩაეხუტე შენს ქალბატონს, მოდი ჩემო ცეზარ..D დიდ, ხორბლისფერ ჯიშიან ძაღლს ცეზარი რქმევია.. ამის გაფიქრება მოასწრო სოფიომ როდესაც მისმა თაფლისფერმა თვალებმა დაინახეს როგორ წამოხტა ცეზარი, როგორ გაიქცა ქალისკენ და როგორ დაულოკა მთელი სახე.._ რა გინდოდა ჩემო ძვირფასო ამ უჯიშო მაწანწალასთან, წამოდი სახლში ნუგბარებით სავესე კალათი გელოდება, შენი მეგობარი პუდელი კარლაც ჩვენთანაა.. წამოდი..სოფიო მიშტერებოდა.. ცეზარი გაჰყვა პატრონს, უკან არც მოუხედავს.. თუმცა მოიხედა როგორ არა, მაგრამ ჯობდა არც მოეხედა, ისეთი ზიზღი ამოიკითხა სოფიომ მის თვალებში..მაინც გაეკიდა... მერე იმხელა ქვა ესროლეს და ისეთი ქოქოლა მიაყოლეს გახსენებაზეც კი გული საგულიდან უვარდებოდა..
* * *ქალაქში ერთი კაფეა, რომლის წინაც მთელი ქალაქის მაწანწალები იკრიფებიან, მათ შორის ერთი დიდი შავი ძაღლი გამოირჩევა, პირველ ლუკმას ყველა იმას უთმობს, იციან რომ სამი ლეკვი ელოდება შინ.. ხან ქვა მოხვდება შავ ძაღლს, ხან შეშის ნაჭერი, მაგრამ ძაღლისთვის სულ ერთია..ჩვეულებრივ შავ ქუჩის ძაღლად ქცეულა სოფიო, არსებობისთვის ბრძოლას ისე გაუტაცია ოცნებები სულ დავიწყებია.. შესაძლოა მასში ის ძველი სოფიო მაშინ მოკვდა როცა ბაღში ქვა ესროლეს და ქოქოლაც მიაყოლეს, შეიძლება მაშინ როცა დიდ ხორბლისფერ, ჯიშიანი ძაღლის თვალებში ზიზღი ამოიკითხა..Uუბნის ჭოროკინა მაწანწალები დღემდე ჭორაობენ სოფიოს ხორბლისფერ, ჯიშიან ლეკვებზე.. ალბათ არც არავის გაუგია, არც არავინ შეშფოთებულა იმ ამბით რომ ერთი ქალაქის ერთი მაწანწალა, უჯიშო ძაღლის ოცნებები, იმედი და სყვარული დიდმა ხორბლისფერმა ჯიშიანმა ძაღლმა მოკლა..
Комментариев нет:
Отправить комментарий