ლეგენდა დღე-ღამეზე

ალბათ სულ ცოტამ თუ იცის რომ ყოველ დღეს გამთენიისას და დაღამებისას ხდება საოცარი და ლამაზი მკვლელობა.. ღამე დღის სიცოცხლეს უღებს ბოლოს, მკვდრეთით აღმდგარი ღამე კი დღეს კლავს.. ასეა დაუსრულებლად, მტვრის სუნით გაჟღენთილ საუკუნეების მანძილზე რიჟრაჟი და მწუხრი ერთურთს ხოცავენ.. ეს ერთგვარი წყევლაა გადმონაშთული Dდღეღამის მთლინობის დროიდან.. შეშინებული მეღვიძება, ვგრძნობ სულ რამოდენიმე წუთიღა დარჩა მკვლელობამდე.. მინდა წინ აღვუდგე, შევაჩერო ეს საშინელი მკვლელობა, მაგარმ არ შემიძლია და ეს უფრო მაშინებს.. საცოდავი და შესაბრალისია ყველა ის სულიერი რომლის სურვილებსაც წინ ბუნების გარდაუვალობის კანონი უდგას წინ.. ძალიან ახლობელ და ამავე დროს საოცარად შორეულ ლეგენდად ქცეულა მზისა და მთვარის სიყვარულის ზეციური ამბავი.. ჯერ კიდევ მაშინ როცა დედამიწაზე დღე ღამე არ იყრებოდა და ერთად ტკბილად ცხოვრობდნენ, მათი ქალ ვაჟი მზე და მთვარე ერთმანეთის მიმართ საოცარი ტრფობით გამსჭვალულან.. მზე დღის უმშვენიერესი ქალი ყოფილა, რომელსაც მშობლისგან თვალისმომჭრელი ნათელი დაჰყოლია მემეკვიდრეობით, მთვარე კი ღამის პირბადრი და მუდამ სევდიანი ვაჟი ყოფილა და სიგიჟემდე შეჰყვარებია ცხრათვალა მზე.. მათ სიყვარულს საშინლად გაუცოფებია Dდღე და ღამე, და შეყვარებულები ერთმანეთისთვის დაუშორებიათ.. თან დაუწყევლიათ როცა მზე ამოკაშკაშდება ისედაც სევდიანი მთვარე, უფრო კაეშან მორეული და სატრფოს უნახაობით გულ დამძიმებული ჩადის უკიდეგანო ცის ხვეულებში, როცა მთვარე გამოანათებს ბნელეთს, ცისარტყელას ფერებიან ცრემლ მორეული მტირალი მზე ჩაესვენება სევდისფერ უსასრულობაში.. ასეა მუდამ.. ამ ამბის შემდეგ დღე და ღამე ისე გაბოროტებულან ერთურთი დასახოცავად გაუმეტებიათ და ყოველ დღე ხოცავენ Eერთურთს, თუმცა ბუნების მარადიულობა მათ ისევ სიცოცხლეს უბრუნებს..იშვიათად არის წამები როცა მიჯნური მნათობები ერთდროულად ამშვენებს ცის უკიდეგანობას, სწორედ მაშინ ისინი ისეთი ბედნიერები არიან რომ მთელ ქვეყნიერებას სიყვარულის გამჭვირვალე და საოცრად ცისფერ ცრემლებს აფრქვევენ.. ამ დროს თურმე ყველა მოკვდავს უმართლებს სიყვარულში.. ხოლო მას ვისაც ეს ცის მნათობთა საოცარი ცრემლი დაეპკურება ბედკრული შეყვარებულებისგან საჩუქრად - მარადიული, ბედნიერი და მათსავით სპეტაკი სიყვარული ხვდებათ წილად.. გათენდა. გამეღვიძა.. ავხედე უსაზღვროდ ფერად ცას, ოქროზე ოქროსფერი მზე ამოკაშკაშებულიყო უკვე.. ცისარტყელას ფერიანი ცრემლი შევნიშნე მის გავარვარებულ, აწითლებულ ღაწვზე, თავის სევდიანი სატრფოს კოცნა თუ მოენატრა ცის მზეთუნახავს..