ნოემბრის წვიმა, მოხეტიალე მოგონებები და 131 ნომერი მარშუტკა

როგორც ყოველთვის ეხლაც ჟრუანტელის მომგვრელად და საოცრად მოულოდნელად 131 ნომერ მარშუტკის სულ უკანა სკამზე მეწვია მოგონებათა ფერადი და ხმაურიანი ქარავანი და ჩემი სული აავსო ათასნაირი ხმებით, სურნელებებით და ფერებით.. ყველაფერს თავის სუნი აქვს, ყველაფერი თავის სურნელით მამახსოვრდება, კიდე მამახსოვრდება ფერებით, მუქი და ღია, წითელ ყვითელ, და შავ თეთრი ფერებით.. გზა გრძელი იყო და საკმაო დრო Eმქონდა სტუმარად მობრძანებულიA მოგონებები შესაფერისად მიმეღო და გავმასპინძლებოდი.. გარეთ ნოემბრის ცივი ქარი უბერევდა და წვიმის გზაარეულ წვეთებს აქა-იქა ასხავდა ფორდის კარგათ შესარემონტებელ ლურჯ მარშუტკას.. მოკლედ ამინდიც შესაფერისი იყო, რომ მეც და ჩემს მოგონებებსაც კარგად გვეგრძნო თავი და სულ ცოტა ხნით მოვწყვეტილიყავით რეალობის კლანჭებს, ულვაშგადაგრეხილ მძღოლს, მომაბეზრებელ საცობებს და ჩემს წინ მჯდარი ორი გადაპრანჭული დაქალის გაწელილი საუბრის “ვინუჟდენში” მოსმენას.. სული მეწვრილმანე მოხუცს გავს, ყველა წვრილმანს რომ ინახავს ჭირდება თუ არა, ძაფის ნაწყვეტებს, ბანბანერკის ყვავილიან თავსაფარებს, გაზეთებიდან ამოჭრილ Fსამკურნალო რჩევებს.. ინახავენ და თავი ყველაზე მდიდარი გონიათ, მერე კვდებიან და მათ მონაგარს ნაგავში უკრავენ ხოლმე თავს. მივჯექი მარშუტკის კუთხეში დაორთქლილ მინას მივაჭყლიტე ცხვირი და ჩავიძირე მოგონებების დახავსულ სიღრმეში.. სულის სიღრმიდან ამოტივტივდა დიდი ხნის მივიწყებული, სიძველისაგან ფერდაკარგული და ობმოდებული ჩემი ცხოვრების ნოველები. მოგონებების ქარავანმა ფლოქვების თქარათქურით ჩამიქროლა და მეც უკან გავედევნე.. წამის უსწრაფესად გაირბინა თბილისის ჭუჭყიან ქუჩებში მოხეტიალე წყვილებმა, მოჩახჩახე ლამპიონებმა, ფერადმა სახლებმა, საარჩევნო პლაკატებმა, თმა შეღებილი ქურთი მათხოვარი ბავშვების გამოწვდილმა ხელებმა, სამების ტაძრის სილუეტმა, ნაირნაირი ნახატებით მოფენილმა რუსთაველის გამზირმა, ფილარმონიასთან მოცეკვავე შადრევანმა, რომელიც ნოემბრის ცივ საღამოს ნაღვლიანად ცეკვავდა, და ბოლოს დიღომში გადაბრძანებულმა დავით აღმაშენებლის ზვიადმა ქანდაკებამ.. ჩამიქროლა სოფლის ალისფერმა ბუხარმა და ცივმა ზამთარმა.. არც ერთ მათგანზე არ შეჩერებულა ჩემი მოგონებებში თავით გადაშვებული გონება.. ველოდი იმ მოგონებებს რომელიც ყოველთვის პირველად ამოტივტივდება და ბავშვის პატარა ხელებით გაკეთებულ ქაღალდის უსწორმასწორო ნავივით ტივტივებს ხოლმე.. ისეთი მოგონებები რომელიც ჩემს რეალურ, ამჟამინდელ ცხოვრებაში არასდროს არ მომხდარა მაგრამ მათი მოგონება და გახსენება ჩემს ყველაზე საყვარელი საქმედ ქცეულა.. ეს ბუნდოვანი და დრო დაკარგული მოგონებები ჩემს სულში თუ ჩარჩა ან გადმჰოყვა წინა ცხოვრებიდან, ან იქიდან როცა ის მხოლოდ და მხოლოდ შიშველი, უსხეულო, მსუბუქი სული იყო და თავისუფლად დანავარდობდა მარადისობის მიუწვდომელ წიაღებში.. გასცდა მოგონებების უსწრაფესი ქარავანი დროის და სივრცის საზღვრებს, ყოფიერების და არსებობის ილიზიურ ჩარჩოებს.. თუმცა შეიძლება არც გასცდა და იქვე გვერდით, ახლოს ჩაიმუხლა.. სადღაც იქ ან სულაც აქ შემოდგომის ფოთლების ფერების გასაოცარი პალიტრაა წითელი ყვითელი ალისფერი.. მერე ისევ წითელი ყვითელი, ისევ ალისფერი და ასე გამუდმებით.. იქვე ბაღია სადაც ოქროსფერი სკამები დგას და ოქრისფერი ფოთლები ცვივა, ქვიშაც ოქროსფერია, ოქროსფერ ქვიშაში ოქროსფერი ბავშვები თამაშობენ ოქროსფერი ნიჩბებით და ოქროსფერი ღიმილით, მათი მშობლებიც ოქროსფერები არიან და ოქროსფერი პალტოები აცვიათ.. ცა ძალიან ცისფერია ისეთი ცისფერი რომ ასეთი ცისფერი ალბათ არ არსებობს არსად, ღრუბლბი ისეთი გამჭვირვალეები არიან სარკმელებივით ემჩნევიან ძალიან ცისფერ ცას.. ძალიან ცისფერი Aცის სარკმელებში ძალიან თეთრი ფერიები ძალიან ოქროსფერ ფრთებს უქნევენ უბრალოდ ოქროსფერ ბავშვებს.. ირგვლივ ყავისფერი შკოლადის მადის მომგვრელი სუნი დგას და ისევ საოცრად ოქროსფერი ზანზალაკების სულში ჩამწვდომი ხმა ისმის.. ყველაფერი ისეა თითქოს არც არსებობს მაგრამ მაინც ძალიან რეალური და სასურველია.. ბუნდოვნად მახსენდება, როგორ მიყვარდა ამ ოქროსფერ ბაღში ოქროსფერ ქვიშაში ოქროსფერი ნიჩბით თამაში.. მეც ოქროსფერი ვიყავი მაშინ, თუმცა ეს როდის იყო ან იყო თუ არა ვერ ვიხსენებ.. მახსენდება ნაწყვეტ ნაწყვეტად, მახსენდება შეგრძნებები.. თითქმის მთელი ცხოვრების ტოლი დრო გავიდა რაც ამ ბაღში ვთამაშობდი, მაგრამ მარადისობაც ხო მთავრდება სადღაც და ჩემს ამ ოქროსფერ ცხოვრებასაც დასასრული ელოდა წინ.. თუმცა მართალი Gგითხრათ ვერ ვიხსენებ ჩემი იყო ეს ცხოვრება თუ ვინმე სხვის გზააბნეული მოგონება შემოეხეტა ჩემს ისედაც აწეწილ სულში.. მაგრამ მაინც რატომღაც შევიგრძნობ რომ ეს ჩემია.. არ მახსოვს ფაქტები, მახსოვს შეგრნებები.. ოქროსფერი ბაღის მერე იყო გამჭვირვალე სიშავე.. თავბრუდამხვევი ტრიალი და უცებ სულ სხვა ადგილი რომელიც ორად იყო გახლეჩილი.. ზემოთა ნაწილი თითქოს ცისფერი იყო ისევ ისე როგორც იქ ოქროსფერ სამყაროში, მაგრამ თითქოს რაღაც სიშავე, თუ სიმუქე დაჰკრავდა, მერე როგორც მივხვდი ნაცრისფერი ყოფილა.. ქვემოთა ნაწილიში კი უამრავ ფერს მოეყარა თავი, ეს ფერები არასდროს არ მქონდა ნანახი და გაკვირვებული ვცდილობდი გავრკვეულიყავი..E უცებ მომინდა ხელით შევხებულიყავი ჩემს სხეულს მაგრამ ჩემი ხელის ნაცვლად ხელი რაგაც ჰაერის გამჭვირვალე მასაში შევყავი, შემეშინდა.. მივხვდი რომ არ ვარსებობდი.. ან ვარსებობდი მაგრამ ჩემი ოქროსფერი სხეული დამკარგვოდა.. Eშევიგრძენი ტირილის მონდომების შეგრძნება და ავტირდი უცრემლოდ.. ამაზე საშინელება არაფერი ყოფილა როცა ძალიან გინდა ცრემლები წამოგივიდეს მაგრამ არ გაქვს.. უცებ ამ სამყაროს ზემოთა ჯერ ცისფერ და ეხლა საკმაოდ დამუქებულ ნაწილიდან წყალი გადმოცვივდა წვეთ წვეთად.. კარგად დავაკვირდი და ცრემლების გავდნენ წვეთები.. ალბათ ვიღაცამ ჩემსავით მოიწყინა და ტიროდა, თუმცა ჩემგან განსხვავებით ბედნიერს ცრემლები ქონდა.. მართლა შემშურდა მისი.. მერე ჩემი გამჭვირვალე და არარსებული სახე შევუშვირე და მისი ცრემლები მივითვისე.. მოპარული ცრემლები ღვარად ჩამომდიოდა.. როგორც იქნა დავმშვიდდი.. რაღაც საოცარი დაღლილობა შევიგრძენი. . სახლში, ჩემს ოქროსფერ სახლში მინდა..
_ გამარჯობა გამჭვირვალევ
მომესმა რაღაც ძალიან ნაცნობი წკრიალა ხმა, რომელიც ზემოდან მოდიოდა და ძირს იღვრებოდა.. დაბნეულად მიმოვიხედე, ირგვლივ არავინ იყო, ზემოთა ნაწილიდან კი ისევ ცვიოდა ცრემლები.. ძებნა დავუწყე ხმას.. _ ეს მე ვარ, წვიმა..
შემომესმა ისევ რაღაცნაირად სველი ხმა და მივხვდი ცრემლები მელაპარაკებოდა..
_ გამარჯობა წვიმავ, მე ოქროსფერი ვარ, შენ ვინ ხარ? რატომ ტირი?_ რაც თავი მახსოვს ვწვიმვარ და ვტირი.. ჩემს ყოველ წვეთში სხვადასხვა სამყაროებია დანთქმული, რომლებიც იქამდე ცხოვრობენ სანამ ცის სარკმელიდან წამოსული მიწის წიაღეში არ გავიწოვები,… არ შევეწოვები ხეებს ფესვებში, მზისგან გამომომხმარ მიწას არ მოვათქმევინებ სულს, სანამ ვიღაც არ იტყვის: დაილოცე შე მადლიანო უფლის ცრემლოო.. ჩემს წვეთებში დანთქმული სამყაროებიც ეწოვებიან ხეებს ფესვებში, ჩემთან ერთად ეშხაპუნებიან ძველ კრამიტებს, ფერად ქოლგებს ესხმიან თავს, ასვალტს ასველებენ, სიმინდს ტაროს უმსხვულებენ, საქონელს აწყურებენ.. ყველა მოკვდავის და არამოკვდავის, შენიც, ჩემი სამყაროებიც ჩემს ცრემლებშია მოქცეული, რომლებიც ზოგჯერ იმსხვრევიან უბრალოდ, ზოგჯერ ახალ სიცოცხლეში, ახალ არსებაში იდებენ ბინას.. ვის როგორი სამყარო აქვს იმის მიხედვით.. და ვტირი ამიტომ, მენენება ოცნებებით ნაკოწიწები და ნალოლიავები სამყაროების დამსხვრევა.. შენ ოქროსფერო, მომიყევი შენზე, საიდან მოხვედი, სად დაკარგე შენი ოქროსფერობა და რატო გაიმჭვირვლე?
უფრო ძალიან ატირდა წვიმა და მეც უფრო მოვუმატე წვიმის ცრემლების ქურდობას..
_ ოდესღაც მეც მქონდა ჩემი ოქროსფერი სამყარო.. მე ოქროსფერი ბაღის ოქროსფრ ნიჩბიანი ოქროსფერი ვარ.. ჩვენთან ყველაფერი ოქროსფერია ქვიშაც კი.. ცა ძალიან ცისფერია და ღრუბლებიც ძალიან გამჭვირვალე.. ჩვენთან ალისფერ ყვავილის დიადემიანი ფერიები ცხოვრებენ და ძალიან ოქროსფერ ფრთები აქვთ. კიდევ ძალიან ყავისფერი შოკოლადის სუნი დგას.. ყოველ Dდღე ვთამაშობდი ჩემს ოქროსფერ ბაღში და ვიყავი ისეთი ბედნიერი, რომ ხანდახან ბედნიერებისგან სული მეკვროდა ხოლმე, მაგრამ ერთ დღესაც.. არაფერი არ მახსოვს აქ როგორ მოვხვდი, არც ის ვიცი ეს რა ადგილია, ან ვის სამყაროში ვარ.. ალბათ ჩემი ოქროსფერი სამყაროც, შენს წვეთში თუ არსებობდა და დაიმსხვრა.. თუმცა მე რაღაცნაირად ამოვვარდი.. რათ მინდა სიცოცხლე როცა ჩემი ოქროსფერობა დავკარგე.. ავტირდი გულიანად და ხმამაღლა, წვიმამაც უფრო მოუმატა წკაპაწკუპს.. _ საწყალო ოქროსფერო.. მე დაგეხმარები.. შეიძლება ვერ დაგიბრუნო შენი ოქროსფერი სამყარო მაგრამ, ვნახავ რა მაქვს შენთვის.. მექნება რაიმე, გადანახული უპატრონო სამყარო და გაჩუქებ.. გამჭვირვალე მაინც აღარ იქნები და რაიმე ფერს მოგიძებნი.. დახუჭე თვალები..
ისევ საცობში ვდგევართ.. მარშუტკაში დახუთული ჰაერია.. ვიღაც ქალმა იკივლა უცებ: ,,ღმერთი არ გწამთ ვიღაცამ გააღოს ფანჯარა..”როგორც იქნა გავაღწიეთ საცობს.. ისევ გადაუღებლად წვიმს, ქოლგა კი არ მაქვს.. არ მიყვარს ქოლგის ტარება, მგონია წვიმას ვუშლი ჩემთან სიახლოვეს.. მგონია ბუნების კანონს ვარღვევ.. _ გადასასვლელთან გამიჩერეთ გავძახე ხმამაღლა ულვაშგადაგრეხილ მძღოლს, თავზე მოვისხი ჩემი უსაყვარლესი ძალიანAოქროსფერი შარფი, ჩამოვედი შესარემონტებელი მარშუტკიდან, ავხედე ცისფერ ცას და ღმერთს მადლობა შევწირე რომ წვიმდა..
…