რისთვის მიმატოვე ადამიანო?

მე შენ სულ უბრალო, მსუბუქ და ძალიან ყვითელ მტვრისაგან შეგქმენი, სული შთაგიბერე და სიცოცხლე გაჩუქე...შენთვის რაც გამაჩნდა ყველაზე საუკეთესო, სამოთხის ბაღიც არ დამნანებია და საცხოვრებლად მოგეცი...ყველაფერი გქონდა მაგრამ მაინც სევდიანი მეჩვენე.. მუდამ შენზე ვზრუნავდი და შენი სევდის მიზეზსაც მივხვდი, მარტო მოწყენილი იყავი, გვერდით ადამიანი, მეგობარი გჭირდებოდა, თუმცა მე უფრო მეტი და ყველაზე ძვირფასი რამ მოგეცი _ სიყვარული გისახსოვრე, მე შენ ხომ ძალიან მიყვარდი, თუმცა როგორ არ უნდა მყვარებოდი შენ ხომ ჩემი ქმნილება, ჩემ სულ შთაბერილი იყავი, Yყველაფერი შენთვის მინდოდა...სიყვარული გაჩუქე მაგრამ არ შემეძლო დამეფარე შეცდომის ჩადენისგან, შენ ხომ ადამიანი იყავი, ადამიანი მთელი შენი ადამიანური ბუნებით...და მოვიდა ის დროც როცა შენ შეცდომა უნდა ჩაგედინა, მე ეს წინასწარ ვიცოდი, ვიცოდი რომ შეცდებოდი, თუმცა მაინც შეგქმენი, მაინც გაჩუქე სიყვარული და სიყვარულმა გიბიძგა შეცდომის ჩადესისკენ.. როგორ არ უნდა მცოდნოდა ყველაფერი წინდაწინ მე ხომ შენი უფალი ვარ.. მაინც შეგქმენი, ვიცოდი რომ შეცდებოდი და ამით ძალიან მაწყენინებდი.. მაგრამ შეგქმენი ჩემს ხატად და სახედ, შეგქმენი და შეცდომების ჩადენა იქცა შენი ცხოვრების წესად.. როცა პირველი შეცდომა ჩაიდინე, ძალინ მინდოდა მეპატიებინა, მე ხომ შენი შემოქმედი ვარ, ძალიან მინდოდა მეპატიებინა, მაგრამ პატიება ვერ შევძელი, რადგან სინანულის მარცვალიც ვერ შევნიშნე შენში, ვცდილობდი სულ პატარა ნაპერწკალი აღმომეჩინა მომანიების, მაგრამ ამაოდ.. და მას შემდეგ შენი მთელი მოდგმა, შენი მთელი მონაგარი ცდილობენ ედემის ბაღის, მარადიულ სიცოცხლის პოვნას.. იბადებიან ამ სურვილით და ბოლოს იმ იმედით კვდებიან რომ ბოლოს და ბოლოს იპოვიან ოდესღაც დაკარგულ სამოთხეს და მარადიულ სიცოცხლეს.. ეძებენ იმას რაც შენ ოდესღაც შენი შეცდომის გამო სამუდამოდ დაკარგე..წახვედი ჩემგან და შეცდომა შენთვის ჩვეულებად იქცა.. რაც დრო გავიდა უფრო და უფრო დამშორდი.. თუმცა შენს მონაგარში აღმოჩნდნენ ისეთებიც რომლებიც ცდილობდნენ შენი შეცდომის გამოსწორებას და ჩემთან მოახლოვებას.. ნელ ნელა მშორდებოდი, ნელ ნელა კარგავდი რწმენას, შენთვის უკვე სიყვარულიც აღარ იყო ისეთი უბიწო როგორიც იქ ჩემთან ედემის ბღში..მიმატოვე მე, შენი შემქმნელი, შენი სულის შთამბერავი, შენ ადამიანო..მიმატოვე და თვალიც არ დაგიხამხამებია..საქმინი გახდი და ჩემთვის იშვიათად იცლიდი.. ჩემთან სიარული ათასმა საქმემ შეგიცვალა, გართობის გემო იგემე და ამით სულ დამშორდი.. არც ცდილობდი ცდუნებისთვის გაგეძლო და სულ უფრო და უფრი იფლობოდი სიამოვნების მორევში, სულ უფრო და უფრო შორდებოდი შენს უფალს.. თუმცა შენ ხომ ადამინი ხარ, ადამინი შეცდომისთვის დაბადებული და მე ყოველთვის გპატიებდი თუ შენ გულით მოინანიებდი შეცდომებს, გპატიებდი მე ხომ შენ უზომოდ მიყვარხარ.. და მაინც მიმატოვე..რისთვის მიმატოვე ადამიანო?...