понедельник, 15 декабря 2008 г.

მე ცოცხალი ვარ!


მე ცოცხალი ვარ... მაქვს ხორცი, ძვლები, კანი, ნაოჭები, ქოლესტერინი, ხრტილები, ძარღვები რომელშიც ჩემი სქელი, ბლანტი და შავი სისხლი მიკვლევს გზას, კაცმა არ იცის საით გაუწევია ან რა მისიის შესრულება აქვს დავალებული ბუნების ძალებისგან, ისიც არავინ უწყის რა ხეირს აძლევს ისეთ არსებას, რომ აცოცხლებს, როგორიც მე ვარ.ჩემი ძარღვები აშკარად ცისფერია, ჩემი კი არა, მგონი ადამიანთა მოდგმის 99%ის, (იმ ერთ პროცენტს ძარღვები ან საერთოდ არა აქვს, ან აქვს და ფერი მაინც და მაინც არ ემჩნევა), ხოდა მიკვირს \"ცისფერს\" რატომ ეძახიან \"ცისფერს\" და არა ძარღვისფერს...მთელ ჩემს ფეხებს, გამხმარი, დაფუღურავებული, ხის ტოტებივით მიუყვება ცისფერი თუ ძარღვისფერი ძარღვები (ისიც მაფიქრებს ძარღვი რატომ ქვია? და არა მაგალითად სისხლის ბილიკი ან სისხლის კალაპოტი) და თეთრ კანზე ლაქებივით ეტყობა... ზოგგან ამობურცულა თავისუფლება თუ მოსწყურებია რომელიმე თავნება ძარღვს.მე ცოცხალი ვარ...ვჭამ, ვსვამ, ფრჩხილები და თმა მეზრდება, მიჭაღარავდება, მითხელდება O(თუმცა ეს ორი რაღაც მიცვალებულსაც ეზრდება).ვცოცხლობ..ღამით თბილ, ბამბაზიის მზისფერ ყვავილებიან პერანგს ვიცვამ (ამ ბოლო დროს ძლიერი ყინვები დაიჭირა), გრელკაში ცხელ წყალს ვასხამ და დასაწოლად ვემზადები, ჯერ ერთ საბანს ვიფარებ, მერე მეორეს, ზემოდან კი ადიელას...ვიძინებძილში უფრო თბილი, უფრო კარგია და გაღვიძება აღარ მინდადილით ცივა, სუსხი ძვალსა და რბილში ატანს. მარშუტკას 45 წუთი ველოდები და ნამდვილ ყინულის ლოლოდ ვიქცევი.ე/ი/ მე ცოცხალი ვარ.დაბალჭერიან მარშუტკაში ფეხზე მიწევს დგომა, იქ მყოფი ადამიანების ოხშივარს და ამოსუნთქვას ხარბად ვისუნთქავ...ცოცხალი ვარ.მიტინგზე ვდგავარ და ვაპროტესტებ, უსამართლობას, არჩევნებუს გაყალბებას და თითქმის ყველაფერს, ვყვირივარ სხვებთან ერთად. ჩემი აბღავლებული ხმა, რომ მესმის კიდევ ერთხელ ვრწმუნდები რომცოცხალი ვარ.ახალი წელი მოდის და ისევ მახსენებს სიცოცხლე თავს, თურმე არც საცივი მაწყენდა და არც გოზინაყი, თუმცა მე ძალიან ჯიუტი ვარ, სიცოცხლეს ყურს ვუყრუებ და ახალ წელს არ ვხვდები, ყურებში ბამბას ვიცობ (რომ აბეზარმა ფეიერვერკებმა და ატუტუცებული, სიცოცხლის მოყვარული ხალხის ყიჟინამ არ შემაწუხოს) და ჩემს ოდესღაც წითელ ახლა კი ხმარებისგან ფერდაკარგულ გრელკასთან ჩახუტებული ვიძინებ...ცოცხალი ვარვითომ?რაღაც არ მგონიადა რა არის სიცოცხლე?რიტორიკული და ბანალური კითხვაიქნებ სიცოცხლე სიკვდილისთვის მზადებაა?რელიგიური პასუხიიქნებ სიცოცხლე საერთოდ არ არსებოს და ჩვენ ადამიანებს გვგონია რომ ცოცხლები ვართ?აბსურდის თეატრი..მერე მოვკვდებიალბათ მაშინ უკვე თამამად ვიტყვი რომ მე მკვდარი ვარ...რადგან,ჩემი ფრთამალი და გამჭვირვალეზე უფრო გფამჭვირვალე სული განეცლება ჩემს ცოდვილ სხეულს.რადგან,გალაკულ ან თუნდაც გაულაკავ კუბოში მიმიჩენენ უკანასკნელ სარეცელს.რადგან,დამასაფლავებენ.რადგან,ღამით ვეღარ გამათბობს გრელკა და ძილიც აღარ იქნება თბილი და ტკბილი, ან საერთოდ აღარ იარსებებს ძილი.თუმცა,ყველაფერი ხომ ილუზიაა და მოჩვენებააო, იტყოდა ვიღაც რომელსაც ჰგონია რომ ორიგინალურად აზროვნებს და გამორჩეული ინდივიდია.თუმცა,იქნებ სიცოცხლე სწორედაც სიკვდილის მერე იწყებაო, დასვამდა ვიღაც პასუხგაუცემელ კითხვას საკმაოდ მისტიური გამომეტყველებით.თუმცა,თავი დავანებოთ ბატონებო რიტორიკას,მე ცოცხალი ვარ!

Комментариев нет:

Отправить комментарий