მიყვარხარო მითხრა და ისევ შემომხედა.. მე ისე შემრცხვა თავი დავხარე და თვალებით ასვალტის ღარებს დავუწყე თვლა, მერე ნელ ნელა ავიხედე ზემოთ და თვალი ჩემს ლაქ გაცლილ ფრჩხილებზე გამექცა, ისე კირკიტით დავუწყე თვალიერება თითქოს არასდროს მენახა, ან რაიმე ახალის აღმოჩენას ვაპირებდი ჩემს დაქერცლილ ფრჩხილების მსგავს რაღაცეებზე... რა ვქნა ვერ ვუვლი და ყოველთვის ხელების ზურგს უკან წაღება მიწევს.. მერე როგორღაც ზემოთ ავიხედე და მარტო ორი თვალი დავინახე... დიდი, სევდიანი... თითქოს მსოფლიო სევდას ატარებდა, ეს ორივე სველი წერტილი მე მომშტერებოდა და რაღაცას ელოდა.. ალბათ პასუხს.. 1 აპრილი იყო.. საღამო.. ჩვეულებრივი საღამო, სხვებისთვის ალბათ ძალიან ბანალური, ნარინჯისფერი ცით და სამინდის ფერი მზით შემკობილი, ჩემთვის კი მთელს ჩემს ცხოვრბაში ყველაზე სანაუკვარი, ყველაზე ძვირფასი...
მიყვარხარო ისევ გამიმეორა და მე უკვე ვეღარ შევძელი ჩემი თვალები სადმე წამეღო, სადმე დამემალა, თუნდაც ჩემს მტვრიან ფეხსაცმელებისთვის მეცქირა ან მობილურზე დაკიდული “ბრელოკი” მეწიწკნა... უკვე ამ სევდიანი, სველი თვალების ტყვე ვიყავი.. ჩემს ცისფერ, კიდეებში დახრილ თვალებს უკვე სამუდამოდ შეყვარებოდა ეს უსაზღვროდ სევდიანი თვალები, და მეც მათ უარი ვერ ვუთხარი სიყვარულზე.. ის ალბათ ისევ ელოდა პასუხს...
1 აპრილი იყო... სხვათათვის ბანალური, ჩემთვის უსაყვარლესი გაზაფხული..სამების ტაძრის გასასვლელში უამრავ ხალხს მოყარა თავი, უწმინდესი ილია ლოცავდა საწყმოს.. თავჩაღუნულები და უსაზღვრო მადლის მოლოდინში ცდილობდნენ მოეპოვებინათ პატრიარქის მტევნის შეხება... მეც ჩავდექი რიგში და ცისფერ თავსაფარწაფარებული უწმიდესისი მარჯვენის შეხების მოლოდონით ავივსე..სევდიანი თვალები ჩემგან მოშორებით იყო და არც უცდია მადლის მოპოვება, ისინი მხოლოდ ერთ რამეზე ფიქრობდნენ, ერთი სული ქონდათ ჩემი თვალებისთვის გაემხილათ “მიყვარხარო”თავზე უთბილესი ხელის შეხება და უსაზღვრო მადლი ვიგრძენი.. გავბედე ამეწია თავი და შევხედე მადლიანი მარჯვენა როგორ ეძებდა რაღაცას თუ ვიღაცას... მერე სევდიანი თვალები დავინახე, პატრიარქის ხელის შეხებაზე უფრო წყლიანი რომ გამხდარიყვნენ...არა და ის ჩემგან ძალიან შორს იდგა, უბრალოდ შორს იყო...
მერე მითხრა მიყვარხარო და დაატყვევა ჩემი თვალები... ისინი კიდე უფრო წყლით აივსებულიყვნენ და უკვე გადმოღვრის საშიშროება ელოდათ... ჩემმა ბაგეებმა ჯიუტად ისევ ვერაფერი თქვეს, არადა ის ელოდა პასუხს...თუმცა ჩემს დაუკითხავად ჩემი თვალები ურჩად უხსნიდა რაღაცას ძალიან სევდიან თვალებს.. რომლებიც ისევ წყლიანები იყვნენ...
1აპრილი იყო... ირგვლივ ბევისთვის ბანალური, მაგრამ ჩემთვის წმიდა და სანუკვარი სამების ზარები მღეროდნენ..
მიყვარხარო ხომ მითხრა და ეხლა მონდომებით უსმენდა ჩემს დახრილ თვალებს...1 აპრილი იყო, სხვათათვის ტყუილის, ჩემთვის სიყვარულის და სევდიანი თვალების პოვნის დღე...
მიყვარხარო ისევ გამიმეორა და მე უკვე ვეღარ შევძელი ჩემი თვალები სადმე წამეღო, სადმე დამემალა, თუნდაც ჩემს მტვრიან ფეხსაცმელებისთვის მეცქირა ან მობილურზე დაკიდული “ბრელოკი” მეწიწკნა... უკვე ამ სევდიანი, სველი თვალების ტყვე ვიყავი.. ჩემს ცისფერ, კიდეებში დახრილ თვალებს უკვე სამუდამოდ შეყვარებოდა ეს უსაზღვროდ სევდიანი თვალები, და მეც მათ უარი ვერ ვუთხარი სიყვარულზე.. ის ალბათ ისევ ელოდა პასუხს...
1 აპრილი იყო... სხვათათვის ბანალური, ჩემთვის უსაყვარლესი გაზაფხული..სამების ტაძრის გასასვლელში უამრავ ხალხს მოყარა თავი, უწმინდესი ილია ლოცავდა საწყმოს.. თავჩაღუნულები და უსაზღვრო მადლის მოლოდინში ცდილობდნენ მოეპოვებინათ პატრიარქის მტევნის შეხება... მეც ჩავდექი რიგში და ცისფერ თავსაფარწაფარებული უწმიდესისი მარჯვენის შეხების მოლოდონით ავივსე..სევდიანი თვალები ჩემგან მოშორებით იყო და არც უცდია მადლის მოპოვება, ისინი მხოლოდ ერთ რამეზე ფიქრობდნენ, ერთი სული ქონდათ ჩემი თვალებისთვის გაემხილათ “მიყვარხარო”თავზე უთბილესი ხელის შეხება და უსაზღვრო მადლი ვიგრძენი.. გავბედე ამეწია თავი და შევხედე მადლიანი მარჯვენა როგორ ეძებდა რაღაცას თუ ვიღაცას... მერე სევდიანი თვალები დავინახე, პატრიარქის ხელის შეხებაზე უფრო წყლიანი რომ გამხდარიყვნენ...არა და ის ჩემგან ძალიან შორს იდგა, უბრალოდ შორს იყო...
მერე მითხრა მიყვარხარო და დაატყვევა ჩემი თვალები... ისინი კიდე უფრო წყლით აივსებულიყვნენ და უკვე გადმოღვრის საშიშროება ელოდათ... ჩემმა ბაგეებმა ჯიუტად ისევ ვერაფერი თქვეს, არადა ის ელოდა პასუხს...თუმცა ჩემს დაუკითხავად ჩემი თვალები ურჩად უხსნიდა რაღაცას ძალიან სევდიან თვალებს.. რომლებიც ისევ წყლიანები იყვნენ...
1აპრილი იყო... ირგვლივ ბევისთვის ბანალური, მაგრამ ჩემთვის წმიდა და სანუკვარი სამების ზარები მღეროდნენ..
მიყვარხარო ხომ მითხრა და ეხლა მონდომებით უსმენდა ჩემს დახრილ თვალებს...1 აპრილი იყო, სხვათათვის ტყუილის, ჩემთვის სიყვარულის და სევდიანი თვალების პოვნის დღე...
Комментариев нет:
Отправить комментарий